Door Angela Messioui
Sinds een paar jaar sport ik vrij intensief. Dat begon ooit met als doel om af te vallen. Dat is nu veranderd naar fysiek en mentaal sterk zijn en rust in mijn hoofd. Ik doe drie keer per week aan krachttraining, zwem twee keer per week en elke zaterdag bootcamp. And I love it. Krachttraining heeft ervoor gezorgd dat ik de hele wereld aankan en dat ik blijf doorzetten. Meer dan twee jaar geleden wilde ik leren om mezelf op te trekken, de pull-up. Niet één keer, maar tien keer.
Dat proces is achteraf gezien zeer leerzaam geweest. In januari 2017 begon ik met een dikke zwarte band. Die ik maakte ik vast aan de stang en ging er met één voet in staan om mezelf omhoog te trekken. Ik wilde er aan het einde van het jaar tien kunnen zonder de hulp van de band. Ik maakte al snel progressie en na drie maanden kon ik mezelf optrekken. Dit voelde als een enorme prestatie. En dat was het ook, want het bleef zwaar. Het is niet als met elke andere oefening, dat je er elke keer één kg bij kunt doen. Je trekt je hele gewicht omhoog. Ik was ervan overtuigd dat het me dit jaar zou lukken.
Nieuw speeltje
Na de zomer kon ik mezelf al keer optrekken, maar toen deed ik iets heel doms. Ondanks dat ik nog steeds geloofde in mijn doel en er hard voor werkte, begon de uitdaging er vanaf te gaan. Ik was toe aan een nieuw speeltje erbij: de muscle-up. Een oefening waarbij je jezelf in een zwaaiende beweging optrekt om vervolgens boven de stang uit te komen. Ik keek alle techniek filmpjes op Youtube en vroeg mijn trainer me te helpen. Daar stonden we dan buiten bij de monkey bars. Mijn trainer en ik.
“Ok Ang, maak eerst maar eens een achterwaartse koprol aan het rek.” No problem, want die deden we vaker bij de bootcamp. Ik pakte het rek vast en gooide mijn benen omhoog. KRAK! Ik voelde gelijk dat het niet goed was. Ik zag sterretjes en werd misselijk. Mijn trainer schrok ook. Het geluid was zo hard dat hij dacht dat het rek stuk was. Maar dat was het niet. Het was mijn schouder. Ik voelde geen pijn meer dus het was vast niets blijvends. Toch even langs de fysio die gelukkig even tijd had. Mijn schouder was uit de kom gegaan, maar hij was ook weer gelijk terug geschoten. Ik bleef een tijdje onder controle bij hem en mocht wel blijven trainen.
Les 1: laat je niet afleiden, FOCUS
De muscle-up heb ik nooit meer gedaan. Ik had mijn les wel geleerd. Laat je niet afleiden door nieuwe speeltjes. Dat heeft me deze blessure opgeleverd en het heeft me zoveel kracht gekost. Ik heb echt lopen klooien met die schouder. Het lukte niet meer om pull-ups te doen. Zwaar frustrerend. En toen besefte ik me hoe graag ik het wilde kunnen. Ik miste het en besloot om niet op te geven.
Na mijn herstel zou ik weer sterk genoeg zijn en werken aan mijn techniek. Ik zou gewoon weer opnieuw beginnen. Ik pakte het weer langzaam op. Ok, 2017 was mijn doel dan niet bereikt, dus 2018 zou het jaar worden dat ik mezelf tien keer kon optrekken. Ik ging er helemaal voor. Mijn doel stond vast, ik zou me niet meer af laten leiden. FOCUS.
Teveel en te zwaar
Ik trainde harder en meer dan ooit. Drie keer per week stond ik op dat bankje onder het rek. Elke keer weer hetzelfde ritueel. Krijt in mijn handen wrijvend voor grip, starend naar de muur en luisterend naar de muziek uit mijn koptelefoon. Gedachtes uit, adem in, armen omhoog. Beuken. Elke keer een herhaling meer of met extra gewicht. En toch maakte ik geen progressie. Die tiende lukte niet.
Goh…Nu weet ik dat ik mezelf aan het forceren was. Ik trainde te hard. Ik vroeg teveel van mijn lichaam, waardoor het niet de kans kreeg om te herstellen. Omdat mijn lijf overbelast raakte, kreeg ik ook weer meer last van mijn schouder. Ik besloot opnieuw een paar behandelingen te volgen bij de fysio (geen pretje is zacht uitgedrukt) en om een paar maanden helemaal te stoppen met de pull-up. Ik wist dat dit de juiste beslissing was. Dat was alleen retemoeilijk. Ik wilde zo graag. Ook al weet je soms dat loslaten het beste is. Als je iets echt graag wilt…ik werd er bloed chagrijnig van.
Les 2: Gun jezelf tijd en de rust voor herstel
Ik wist nu dat rust en herstel juist belangrijk zijn om sterker te worden. Ik trainde door maar zonder de pull-ups. Na die maanden was ik er klaar voor. Ik was sterker en meer ontspannen dan ooit. Mijn doel had ik nog steeds voor ogen: tien fakking pull-ups. Ik zou me deze keer niet laten afleiden en ik gunde mezelf de tijd en rust om te herstellen. Weer van voren af aan, één keer per week pull-ups en elke week maximaal één herhaling erbij. Dit was mijn mantra, daarmee wilde ik voorkomen dat ik te hard zou gaan. Dat deed ik niet. Ik hield me netjes aan de afspraak met mezelf. Wijsheid komt met de jaren zullen we maar zeggen.
De beloning volgde na ongeveer zes weken. Ik kwam erachter dat ik nu veel meer progressie maakte. Ook al bleef het zwaar, ik voelde me zo sterk als een beer. Voordat ik er erg in had, zat ik al aan de negen pull-ups. Ik was er bijna. Elke vrijdag ging ik weer op het bankje staan. Haalde diep adem, pakte het rek vast. De eerste zes lukten met gemak, vervolgens werd het zwaar. Ik kwam niet verder dan negen. Daar bleef het bij. Elke week opnieuw. Ik wist dat ik er bijna was.
Bang voor de tien
Waarom lukte het niet? Ik dacht na over wat er gebeurde en ontdekte dat het niet meer lag aan mijn lijf, mijn motivatie of de manier waarop ik trainde. Ik zat mezelf in de weg. IK deed het niet.
Ik betrapte mijn gedachtes op het volgende: “Angela, het wordt zwaar. Misschien kan je schouder het niet aan. Je bent moe he. Kijk maar even hoe ver je komt. Tien pull-ups is wel erg zwaar. Dat kun je niet, zo ver ben je nog niet. Misschien volgende week..” Ik deed het niet. Ik stopte bij negen. Ik gaf het op voordat mijn lichaam het opgaf. Ik durfde het gewoon niet. Ik was bang voor de tien. Ik was bang dat mijn lichaam het op zou geven. Veel liever was ik dat voor en liet ik mijn gedachtes bepalen dat ik op zou geven.
Les 3: sporten tot falen
Vandaag stond ik weer op het bankje. Ik hoorde ze weer. Ik luisterde niet. Krijt in mijn handen wrijvend voor grip, starend naar de muur en luisterend naar de muziek uit mijn koptelefoon. “Vandaag ga ik tien pull- ups doen. Ik stop niet, ben niet bang, geef niet op. Ik ga tot falen!
Gedachtes uit, adem in, armen omhoog. Beuken.
En zo ziet falen er dus uit. Helemaal niets om bang voor te zijn.
Personal training Utrecht proberen? Neem contact met ons op!